6c Wzorzec Bolończyka – Radosne Pyski

Wzorzec Bolończyka

BOLOŃCZYK FCI 196

POCHODZENIE: Włochy.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11.1989.

KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.

KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.

Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.

Nie podlegają próbom pracy.

ZARYS HISTORII RASY: Pochodzenie rasy mylone jest z pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras były te same małe pieski, wspomniane przez Arystotelesa (384-322p.n.e.) pod łacińską nazwą „canes melitenses”. Znane już w okresie Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były popularnym i cenionym darem wśród możnych ówczesnego świata. Cosimo Medycejski (1389-1464) sprowadził co najmniej ośmiu przedstawicieli rasy do Brukseli, jako podarunek dla belgijskiej arystokracji. Filip II, król Hiszpanii w latach 1556-1598, po otrzymaniu prezentu w postaci dwóch bolończyków od księcia d’Este, wystosował do swego darczyńcy pismo, mówiące, iż „te dwa małe pieski są najbardziej królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”. Bolończyki obecne są w malarstwie Tycjana, Pietera Breughela Starszego oraz Goi.

WRAŻENIE OGÓLNE: Mały, o krępej i zwartej budowie ciała, okryty śnieżnobiałą, długą i puszystą szatą.

ISTOTNE PROPORCJE: Kwadratowa budowa ; długość tułowia równa wysokości w kłębie.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Bardzo spokojny ; zazwyczaj niezbyt aktywny. Pomysłowy, posłuszny, łagodny, niezwykle przywiązany do swego pana i jego otoczenia.

GŁOWA: Średniej długości, osiągającej 1/3 wysokości w kłębie. Szerokość, mierzona na poziomie łuków jarzmowych, odpowiada długości.

OKOLICA MÓZGOCZASZKI:

Czaszka: Nieco owalnego (jajowatego) kształtu w kierunku strzałkowym i raczej płaska w górnej części ; o nieco wypukłych bokach. Dobrze wysklepione kości czołowe – oś długa czaszki i oś

długa kufy, są równoległe. Bruzda czołowa i guz potyliczny jedynie lekko zaznaczone. Długość czaszki przekracza nieco długość kufy. Stop: dość zaznaczony.

OKOLICA TWARZOCZASZKI:

Nos: Na poziomie górnej linii kufy ; przednia część nosa, widziana z profilu, jest pochyła. Nos musi być duży i czarny.

Kufa: Długości równej 2/5 długości głowy. Górna linia kufy prosta, a boki kufy – równoległe, tak, by przednia część kufy była niemal graniasta. Dobrze wyrzeźbiona część podoczodołowa.

Wargi: Górna warga niezbyt głęboka, by nie zakrywać dolnej wargi. Profil dolnej części kształtuje żuchwa.

Szczęka i żuchwa oraz zęby: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte; górny i dolny łuk zębowy doskonale dopasowane. Zęby białe, równo ustawione; mocne i pełne uzębienie. Zgryz nożycowy; dopuszczalny także zgryz cęgowy.

Oczy: Osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej; szeroko otwarte, duże lub średniej wielkości. Okrągła szpara powiekowa; gałka oczna nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Obramowanie powiek czarne, natomiast tęczówka koloru ciemnej ochry.

Uszy: Wysoko osadzone, długie i wiszące, lecz raczej sztywne u

nasady, tak, że górna część małżowiny usznej odstaje nieco od

czaszki, co daje wrażenie, iż głowa jest większa, niż w rzeczywistości.

SZYJA: Bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.

TUŁÓW: Pies zwartej budowy; długość ciała, mierzona od górnego krańca łopatki do końca zadu, równa jest wysokości w kłębie.

Kłąb: Jedynie nieznacznie wystający ponad linię grzbietu.

Górna linia: Prosta linia grzbietu i nieznaczna wypukłość lędźwi harmonijnie przechodzą w linię zadu.

Zad: W znikomym stopniu opadający; bardzo szeroki.

Mostek: Nieznacznie wystający.

Klatka piersiowa: Wydatna, głęboka do poziomu łokci; wysklepione żebra; jej głębokość osiąga niemal połowę wysokości w kłębie. Dolna lina tułowia: Stanowi przedłużenie linii mostka następnie

nieznacznie wznosi się ku słabiźnie.

OGON: Osadzony w linii zadu; noszony zagięty nad grzbietem.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE : Rozpatrywane w całości, idealnie proste i równoległe względem płaszczyzny środkowej ciała.

Barki : Długość łopatek równa ¼ wysokości w kłębie. Łopatka ustawiona ukośnie względem poziomu ; w stosunku do środkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą swobodę ruchu.

Ramię: Dobrze przylegające do tułowia; długości niemal równej długości łopatki, lecz ustawione mniej ukośnie.

Łokcie: Równoległe do środkowej płaszczyzny ciała.

Przedramię: Długości równej długości ramienia. Doskonale pionowe.

Nadgarstek i śródręcze: Widziane z przodu – w linii pionowej z przedramieniem; natomiast oglądane z boku – śródręcze ustawione lekko ukośnie.

Przednie łapy: Owalne, o mocno wysklepionych, ciemnych opuszkach i bardzo mocnych, czarnych pazurach.

KOŃCZYNY TYLNE: Rozpatrywane w całości i widziane od tyłu, stanowią przedłużenie kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do podłoża; są równoległe w stosunku do siebie.

Udo: Długość ud jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Uda są ukośne – od góry ku dołowi i od tyłu ku przodowi – i idealnie równoległe względem środkowej płaszczyzny ciała.

Podudzie: Dłuższe, niż udo.

Staw skokowy: Kąt piszczelowo-śródstępny nie jest zbyt ostry.

Śródstopie: Odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco mniej, niż 1/3 wysokości w kłębie.

Tyle łapy: Podobne do przednich, lecz mniej owalne.

RUCH: Swobodny, energiczny; głowa noszona dumnie i elegancko.

SKÓRA: Napięta i ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała. Widoczne błony śluzowe i trzecie powieki o czarnym pigmencie.

SZATA

WŁOS: Długi na całym ciele, od głowy aż po ogon, od górnej linii po łapy; krótszy na kufie. Raczej puszysty, nigdy nie leżący płasko, lecz układający się w kosmyki; nigdy nie może tworzyć frędzli.

MAŚĆ: Czysto biała, bez śladu łat lub innych odcieni bieli.

WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:

Wysokość w kłębie: Psy od 27 do 30 cm.

Suki od 25 do 28 cm.

Waga: Od 2,5 do 4 kg.

WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

POWAŻNE WADY:

  • Wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej.
  • Wypukła kufa (rzymski nos).
  • Prognatyzm – jeśli zmienia wyraz pyska.
  • Wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u psów, a poniżej 22 cm ipowyżej 32 cm u suk.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

  • Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
  • Depigmentacja nosa.
  • Nos innej barwy, niż czarna.
  • Przodozgryz.
  • Obustronna depigmentacja powiek.
  • Zez.
  • Brak ogona.
  • Skrócony ogon – zarówno szczątkowy z natury, jak i przycięty.
  • Inna maść, niż biała.
  • Łaty i cętki.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Powrót na stronę główną