BOLOŃCZYK FCI 196
POCHODZENIE: Włochy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 27.11.1989.
KLASYFIKACJA: Psy do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne.
Nie podlegają próbom pracy.
ZARYS HISTORII RASY: Pochodzenie rasy mylone jest z pochodzeniem maltańczyka, ponieważ dalekimi przodkami obu ras były te same małe pieski, wspomniane przez Arystotelesa (384-322p.n.e.) pod łacińską nazwą „canes melitenses”. Znane już w okresie Cesarstwa Rzymskiego, bolończyki były popularnym i cenionym darem wśród możnych ówczesnego świata. Cosimo Medycejski (1389-1464) sprowadził co najmniej ośmiu przedstawicieli rasy do Brukseli, jako podarunek dla belgijskiej arystokracji. Filip II, król Hiszpanii w latach 1556-1598, po otrzymaniu prezentu w postaci dwóch bolończyków od księcia d’Este, wystosował do swego darczyńcy pismo, mówiące, iż „te dwa małe pieski są najbardziej królewskimi spośród prezentów, jakie ofiarować można cesarzowi”. Bolończyki obecne są w malarstwie Tycjana, Pietera Breughela Starszego oraz Goi.
WRAŻENIE OGÓLNE: Mały, o krępej i zwartej budowie ciała, okryty śnieżnobiałą, długą i puszystą szatą.
ISTOTNE PROPORCJE: Kwadratowa budowa ; długość tułowia równa wysokości w kłębie.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Bardzo spokojny ; zazwyczaj niezbyt aktywny. Pomysłowy, posłuszny, łagodny, niezwykle przywiązany do swego pana i jego otoczenia.
GŁOWA: Średniej długości, osiągającej 1/3 wysokości w kłębie. Szerokość, mierzona na poziomie łuków jarzmowych, odpowiada długości.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Nieco owalnego (jajowatego) kształtu w kierunku strzałkowym i raczej płaska w górnej części ; o nieco wypukłych bokach. Dobrze wysklepione kości czołowe – oś długa czaszki i oś
długa kufy, są równoległe. Bruzda czołowa i guz potyliczny jedynie lekko zaznaczone. Długość czaszki przekracza nieco długość kufy. Stop: dość zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Na poziomie górnej linii kufy ; przednia część nosa, widziana z profilu, jest pochyła. Nos musi być duży i czarny.
Kufa: Długości równej 2/5 długości głowy. Górna linia kufy prosta, a boki kufy – równoległe, tak, by przednia część kufy była niemal graniasta. Dobrze wyrzeźbiona część podoczodołowa.
Wargi: Górna warga niezbyt głęboka, by nie zakrywać dolnej wargi. Profil dolnej części kształtuje żuchwa.
Szczęka i żuchwa oraz zęby: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte; górny i dolny łuk zębowy doskonale dopasowane. Zęby białe, równo ustawione; mocne i pełne uzębienie. Zgryz nożycowy; dopuszczalny także zgryz cęgowy.
Oczy: Osadzone niemal w płaszczyźnie czołowej; szeroko otwarte, duże lub średniej wielkości. Okrągła szpara powiekowa; gałka oczna nie może być wypukła. Białkówki niewidoczne. Obramowanie powiek czarne, natomiast tęczówka koloru ciemnej ochry.
Uszy: Wysoko osadzone, długie i wiszące, lecz raczej sztywne u
nasady, tak, że górna część małżowiny usznej odstaje nieco od
czaszki, co daje wrażenie, iż głowa jest większa, niż w rzeczywistości.
SZYJA: Bez łałoku. Długość równa jest długości głowy.
TUŁÓW: Pies zwartej budowy; długość ciała, mierzona od górnego krańca łopatki do końca zadu, równa jest wysokości w kłębie.
Kłąb: Jedynie nieznacznie wystający ponad linię grzbietu.
Górna linia: Prosta linia grzbietu i nieznaczna wypukłość lędźwi harmonijnie przechodzą w linię zadu.
Zad: W znikomym stopniu opadający; bardzo szeroki.
Mostek: Nieznacznie wystający.
Klatka piersiowa: Wydatna, głęboka do poziomu łokci; wysklepione żebra; jej głębokość osiąga niemal połowę wysokości w kłębie. Dolna lina tułowia: Stanowi przedłużenie linii mostka następnie
nieznacznie wznosi się ku słabiźnie.
OGON: Osadzony w linii zadu; noszony zagięty nad grzbietem.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Rozpatrywane w całości, idealnie proste i równoległe względem płaszczyzny środkowej ciała.
Barki : Długość łopatek równa ¼ wysokości w kłębie. Łopatka ustawiona ukośnie względem poziomu ; w stosunku do środkowej płaszczyzny ciała ustawiona niemal pionowo. Łopatki mają dużą swobodę ruchu.
Ramię: Dobrze przylegające do tułowia; długości niemal równej długości łopatki, lecz ustawione mniej ukośnie.
Łokcie: Równoległe do środkowej płaszczyzny ciała.
Przedramię: Długości równej długości ramienia. Doskonale pionowe.
Nadgarstek i śródręcze: Widziane z przodu – w linii pionowej z przedramieniem; natomiast oglądane z boku – śródręcze ustawione lekko ukośnie.
Przednie łapy: Owalne, o mocno wysklepionych, ciemnych opuszkach i bardzo mocnych, czarnych pazurach.
KOŃCZYNY TYLNE: Rozpatrywane w całości i widziane od tyłu, stanowią przedłużenie kośćca zadu i biegną idealnie prostopadle do podłoża; są równoległe w stosunku do siebie.
Udo: Długość ud jest równa 1/3 wysokości w kłębie. Uda są ukośne – od góry ku dołowi i od tyłu ku przodowi – i idealnie równoległe względem środkowej płaszczyzny ciała.
Podudzie: Dłuższe, niż udo.
Staw skokowy: Kąt piszczelowo-śródstępny nie jest zbyt ostry.
Śródstopie: Odległość od podłoża do stawu skokowego wynosi nieco mniej, niż 1/3 wysokości w kłębie.
Tyle łapy: Podobne do przednich, lecz mniej owalne.
RUCH: Swobodny, energiczny; głowa noszona dumnie i elegancko.
SKÓRA: Napięta i ściśle przylegająca na całej powierzchni ciała. Widoczne błony śluzowe i trzecie powieki o czarnym pigmencie.
SZATA
WŁOS: Długi na całym ciele, od głowy aż po ogon, od górnej linii po łapy; krótszy na kufie. Raczej puszysty, nigdy nie leżący płasko, lecz układający się w kosmyki; nigdy nie może tworzyć frędzli.
MAŚĆ: Czysto biała, bez śladu łat lub innych odcieni bieli.
WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Psy od 27 do 30 cm.
Suki od 25 do 28 cm.
Waga: Od 2,5 do 4 kg.
WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
POWAŻNE WADY:
- Wyraźna zbieżność lub rozbieżność osi długiej.
- Wypukła kufa (rzymski nos).
- Prognatyzm – jeśli zmienia wyraz pyska.
- Wzrost poniżej 25 cm i powyżej 33 cm u psów, a poniżej 22 cm ipowyżej 32 cm u suk.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
- Depigmentacja nosa.
- Nos innej barwy, niż czarna.
- Przodozgryz.
- Obustronna depigmentacja powiek.
- Zez.
- Brak ogona.
- Skrócony ogon – zarówno szczątkowy z natury, jak i przycięty.
- Inna maść, niż biała.
- Łaty i cętki.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.